Afscheid van mijn schat

Wat ik absoluut niet wilde doen, heb ik vandaag toch moeten doen.

 

Afscheid nemen van onze oh zo dierbare schat.

 

Ik kan het nog steeds niet vatten. Vrijdag leek alles nog OK. Zaterdag ochtend merkten we al direct dat het niet goed ging. Beetleke heeft geen energie en zakt in elkaar bij het uitlaten. Ik kan haar nog net opvangen, haar kopje gaat achteruit. Ze verliest het bewustzijn niet, maar heeft zelf geen kracht. We laten haar binnen even rusten op haar kussen, maar het gaat niet goed. We bellen de dierenkliniek en kunnen binnen het uur gaan. Ernstig hartfalen en vocht op de longen. Klinkt niet goed. Enkele prikken om vocht af te drijven en een cortisonespuit. Extra medicatie meegekregen, voorlopig kunnen we niet meer doen, het hartje heeft rust nodig. Vier dagen hebben we bij haar gewaakt. We hebben haar geen moment alleen gelaten. Ik wou absoluut dat ze voelde dat we er voor haar waren. Gisteren leek het alsof ze beter zou worden, we hadden weer een sprankeltje hoop, maar vandaag was het erger. We hebben nog gewacht tot de vooravond om te zien of ze toch niet zou beteren, maar ze heeft het moeilijk. Ze ademt zwaar en alle lust is weg. We hebben een moeilijke beslissing moeten nemen, eentje die we echt niet zelf wilden nemen, maar de dierenarts zei dat dit het beste voor haar zou zijn. Ze zouden het nog een dag of twee kunnen rekken, maar genezen zat er niet in. We wisten wel wat het verstandigste zou zijn, maar het blijft moeilijk. Eén ding is zeker, ze heeft een mooi, en zeker rijk gevuld leven gehad, en we zullen haar altijd graag zien. Er is geen tweede Beetleke.

Rust zacht lieve schat!